Kategoria: Międzynarodowy Komitet Naukowy

Od 2012 roku jest profesorem W2 ds. okulistyki eksperymentalnej w Charité University Medicine Berlin. W latach 2007-2012 prof. Olaf Wolfgang Ralph Strauß pracował jako profesor W2 okulistyki doświadczalnej w University Medical Center Regensburg. W latach 2002-2007 był profesorem C3 okulistyki doświadczalnej na Uniwersytecie UKE w Hamburgu. W latach 1999-2002 Prof. Olaf Wolfgang Ralph Strauß był pracownikiem naukowym (C1) w Instytucie Fizjologii Klinicznej na FU Berlin. W latach 1994-1999 był Postdocem i asystentem w Instytucie Fizjologii Klinicznej, UKBF na FU Berlin.

Prof. Olaf W. R. Strauß jest Przewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Naukowego ICTER na kadencję 2024-2028.

Prof. Francesca Fanelli pracuje na Uniwersytecie Modeny i Reggio Emilia (UNIMORE), na Wydziale Nauk o Życiu w Modenie, we Włoszech. Posiada tytuł magistra chemii medycznej, z Uniwersytetu w Bari, we Włoszech (1989) oraz tytuł doktora chemii medycznej w obszarze Computational Medicinal and Biophysical Chemistry z Uniwersytetu w Bari (1994). W latach 1994-2001 była stypendystką podoktorską w UNIMORE z częstymi pobytami na Uniwersytecie w Lozannie (Szwajcaria) w ramach współpracy naukowej. W latach 2000-2005 Prof. Fanelli pracowała jako zewnętrzny konsultant Serono Pharmaceutical Research Institute (Genewa, Szwajcaria). Od 2002 do 2006 roku była asystentką naukowca w Dulbecco Telethon Institute (DTI), prowadzonym przez Wydział Chemii, UNIMORE. DTI jest programem osobistych nagród stworzonym w celu uniknięcia „Drenażu Mózgów” lub umożliwienia „Pozyskiwania Mózgów”. W latach 2007-2011 była naukowcem stowarzyszonym DTI, goszczonym przez Wydział Chemii, UNIMORE. Następnie od 2007 do 2019 roku była Profesorem Nadzwyczajnym Biochemii, na Wydziale Nauk Przyrodniczych, UNIMORE, a od 2019 do chwili obecnej jest Profesorem Biochemii, na Wydziale Nauk Przyrodniczych, UNIMORE. Od 2002 roku jest Liderką grupy Computational Structural Biology (https://www.csbl.unimore.it/) na Uniwersytecie w Modenie i Reggio Emilia. Jej główne tematy badawcze obejmują:  

• Komputerowe modelowanie i symulacje RasGTPaz i ich GEF-ów, ze szczególnym uwzględnieniem GPCR-ów i heterotrimerycznych białek G;
• strukturalne uwarunkowania mutacji opsyn pręcikowych związanych z autosomalnie dominującym Retinitis Pigmentosa;
• rozwój i zastosowanie oprogramowania do analizy strukturalnej symulacji molekularnych;
• rozwój i zastosowanie narzędzi i protokołów do przewidywania zespołów ponadmakromolekularnych;

Pełna lista publikacji znajduje się poniżej:

https://scholar.google.com/citations?hl=en&user=tkFT9g4AAAAJ&view_op=list_works&sortby=pubdate.

Pablo Artal studiował fizykę na Uniwersytecie w Saragossie. Odbył staż podoktorski w Madrid-CSIC „Instituto de Optica” pod kierunkiem Javiera Santamarii, staż podoktorski najpierw na Uniwersytecie Cambridge (Wielka Brytania), a później w Institut d’Optique w Orsay we Francji. Uzyskał stanowisko badacza w Instituto de Optica. W 1994 r. został pierwszym profesorem zwyczajnym optyki na Uniwersytecie w Murcji w Hiszpanii, zakładając „Laboratorio de Optica”. Spędził lata szabatowe w Rochester (USA) i Sydney (Australia), a obecnie jest wybitnym profesorem wizytującym na Central South University w Changsha, Chiny. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na optyce oka i siatkówki oraz na rozwoju optycznych i elektronicznych technik obrazowania, które mają zastosowanie w okulistyce i biomedycynie.
Opublikował ponad 300 artykułów, które uzyskały ponad 22200 cytowań (h-index 78). Został wybrany na członka Optical Society of America (OSA) w 1999 roku, fellow of the Association for research in Vision and Ophthalmology (ARVO) w 2009 i 2013 roku (złota klasa), fellow of the European Optical Society (EOS) w 2014 roku oraz fellow of the SPIE w 2016 roku. W 2013 roku otrzymał „Edwin H. Land Medal” za wkład naukowy w rozwój alternatyw diagnostycznych i korekcyjnych w optyce wzrokowej. W 2014 roku został wyróżniony grantem Advanced Research Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych. W 2015 roku otrzymał nagrodę „King Jaime I”. W 2018 roku otrzymał hiszpańską nagrodę National Research „Juan de la Cierva”, a w 2019 roku nagrodę „Edgar D. Tillyer” przyznawaną przez OSA za „pionierskie wykorzystanie technologii optyki i fotoniki do rozwikłania ludzkiego systemu wizualnego i poprawy diagnostyki i korekcji wzroku”. W 2021 roku otrzymał medal Hiszpańskiego Królewskiego Towarzystwa Fizycznego. Jest współwynalazcą 30 międzynarodowych patentów w dziedzinie Optyki i Okulistyki oraz współzałożycielem czterech spin-offów.

Arie Gruzman urodził się w Gorkim, ZSRR w 1970 roku. W 1988 roku ukończył First Nurse College, Gorki, ZSRR ( pielęgniarstwo praktyczne, Summa cum Laude). Następnie rozpoczął studia w Instytucie Medycznym, Gorki, ZSRR (MD). Studia zostały przerwane na trzecim roku z powodu repatriacji do Izraela. W 1996 r. uzyskał tytuł B.Sc. w dziedzinie chemii medycznej na Uniwersytecie Bar-Ilan, Ramat-Gan, Izrael. S. Sassona, School of Pharmacy, Faculty of Medicine, Hebrew University of Jerusalem, Jerozolima, Izrael, w 2003 r. Uzyskał bezpośredni tytuł doktora (Summa cum Laude) w dziedzinie farmakologii. Następnie przeniósł się do USA, gdzie odbył staż podoktorski na University of California, San Francisco oraz Research Institute of Pacific Medical Center w San Francisco, pod nadzorem Prof. V. Lingappa. Od 2009 roku jest członkiem wydziału na Wydziale Chemii, Bar-Ilan University, Izrael. Od 2011 do 2015 roku pełnił funkcję wiceprezesa Israel Association of Medicinal Chemistry. Został wybrany na przedstawiciela Izraela w Chemistry and Human Health, Division of International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC) na kadencję 2022-2023. Jest również jednym z założycieli startupowej firmy zajmującej się rozwojem leków „AltA-ZuZ”. Jego grupa badawcza ma na celu opracowanie nowych kandydatów na leki przeciwko kilku wyniszczającym ludzkość chorobom, takim jak ALS, choroby autoimmunologiczne, cukrzyca typu 2 i retinopatie.

Nowa członkini Międzynarodowego Komitetu Naukowego ICTER na kadencję 2024-2028, jest pracownikiem naukowym INSERM we Francji i kieruje zespołem zajmującym się terapiami genowymi i zwierzęcymi modelami chorób neurodegeneracyjnych w Instytucie Wizji w Paryżu.

Dr Dalkara otrzymała nagrodę Biovalley za pracę doktorską dotyczącą metody dostarczania białek opracowanej podczas studiów podyplomowych. Później odbyła staż podoktorski w laboratorium Ernsta Babmerga w Instytucie Biofizyki Maxa Plancka, a następnie przeniosła się do UC Berkeley, aby odbyć drugi staż post-doktorski w 2007 roku. W UC Berkeley dr Dalkara zastosowała zasady inżynierii wirusowej w celu ulepszenia wektorów AAV do ich zastosowania w chorobach zwyrodnieniowych siatkówki.

Jej praca obejmuje ewolucję molekularną i inżynierię wirusowych nośników genów oraz ich zastosowanie do opracowania innowacyjnych strategii terapii genowej w celu zwalczania oślepiających chorób siatkówki. Za swoją pracę w tej dziedzinie otrzymała nagrodę Euretina Science and Medicine Innovation Award w 2013 r., a w 2014 r. została wybrana Innovator under 35 -France przez MIT Technology Review. Dr Dalkara otrzymała nagrodę dla Young Investigator, aby założyć swoją grupę w Vision Institute w Paryżu i kontynuuje swoją działalność badawczą w tym instytucie badawczym, koncentrując się na badaniach translacyjnych.

Karl-Wilhelm Koch jest od 2004 roku profesorem W3 biochemii na Uniwersytecie w Oldenburgu, w Niemczech, od 2013 roku pracuje na Katedrze Neuronauki, a w latach 2004-2012 w Instytucie Biologii i Nauk o Środowisku. W latach 1993 do 2004 był PD Dr. w Instytucie Biologicznego Przetwarzania Informacji w Centrum Badawczym Jülich, Niemcy, oraz był wykładowcą na Uniwersytecie w Kolonii, Niemcy. Od 1988 do 2004 roku był starszym naukowcem i kierownikiem laboratorium biochemii w Instytucie Biologicznego Przetwarzania Informacji w Centrum Badawczym Jülich, Niemcy. W latach 1987-1988 Prof. Koch był Postdoctoral fellow w Department of Cell Biology, Stanford University, California, USA ( Laboratorium Prof. Dr. Luberta Stryera). W 1986 r. ukończył studia jako Dr. rer. nat. w Biochemii (summa cum laude), University of Osnabrück, pod kierunkiem Prof. Dr. U. Benjamina Kauppa (University of Osnabrück, Niemcy, Department of Biophysics; Chair: Prof. Dr Wolfgang Junge). W 1993 r. prof. Koch uzyskał habilitację (venia legendi) w zakresie biochemii na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu w Kolonii, w Niemczech. Jego mentorem był Prof. Dr. U. Benjamin Kaupp (Dyrektor Instytutu Biologicznego Przetwarzania Informacji, Centrum Badawcze Jülich, Niemcy).