05.12.2024

Jak wykorzystać STOC-T do oceny mikrokrążenia oka? – nowa publikacja w Neurophotonics wynikiem współpracy 3 grup badawczych ICTER

Jak złożona sieć autostrad, mikrokrążenie siatkówki jest ukrytym systemem, który napędza życie oka – dostarcza tlen, odżywia tkanki i pozwala komórkom działać bez zakłóceń. Nowe badania przeprowadzone przez naukowców z ICTER pozwalają śledzić każdy „ruch” na tych mikroskopijnych drogach przy użyciu techniki STOC-T. Daje to nie tylko szansę na poznanie mechanizmów działania siatkówki, ale także na odkrycie, jak zaburzenia mikrokrążenia zwiastują początki chorób neurologicznych i okulistycznych.

Mikrokrążenie i hemodynamika siatkówki dostarczają cennych informacji na temat schorzeń naczyniowo-nerwowych, ponieważ wiele chorób ośrodkowego układu nerwowego (OUN) może objawiać się zmianami w siatkówce. Biorąc pod uwagę, że około 80% informacji zewnętrznych jest przetwarzanych poprzez percepcję wzrokową, zrozumienie struktury i funkcji siatkówki, hemodynamiki naczyniowej i sprzężenia neuronalno-naczyniowego (NVC) ma pierwszorzędne znaczenie.

Teraz naukowcy ICTER wykorzystali przestrzenno-czasową tomografię optyczną OCT (STOC-T) do oceny mikrokrążenia siatkówki. Okazuje się, że technika STOC-T, wykorzystująca szybkie obrazowanie tomograficzne w bliskiej podczerwieni, oferuje możliwość wizualizacji nawet najmniejszych naczyń kapilarnych w czasie rzeczywistym. W odróżnieniu od innych technik, takich jak angiografia oka (angio-OCT) czy tomografia dopplerowska, STOC-T pozwala uzyskać obrazy 3D całej struktury siatkówki i naczyniówki z dużą precyzją czasową. Dodatkowo zastosowanie cyfrowej korekcji aberracji oraz specjalnie zaprojektowanego systemu optycznego pozwala uzyskać obrazy niezakłócone błędami refrakcyjnymi, co jest szczególnie istotne w obrazowaniu małych struktur, takich jak siatkówka myszy. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Neurophotonics w pracy zatytułowanej „In vivo volumetric analysis of retinal vascular hemodynamics in mice with spatio-temporal optical coherence tomography”.

Co łączy STOC-T i mikrokrążenie oka?

Przestrzenno-czasowa tomografia optyczna OCT (STOC-T) to zaawansowana metoda tomografii optycznej, która pozwala na uzyskanie trójwymiarowych obrazów mikrostruktur tkanek w czasie rzeczywistym z wysoką rozdzielczością czasową. Z kolei mikrokrążenie oka to mówiąc najogólniej sieć drobnych naczyń krwionośnych zaopatrujących siatkówkę oraz naczyniówkę, pozwalająca na prawidłowe funkcjonowanie fotoreceptorów. Odpowiedni przepływ krwi jest niezbędny do dostarczania tlenu i substancji odżywczych oraz usuwania produktów metabolizmu.

Badania nad mikrokrążeniem siatkówki nabierają szczególnego znaczenia w kontekście wzrastającej liczby chorób neurodegeneracyjnych oraz okulistycznych. Zaburzenia, takie jak choroba Alzheimera, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, a także schorzenia oczu, jak jaskra czy retinopatia cukrzycowa, często wiążą się z zaburzeniami mikrokrążenia, które mogą być widoczne na poziomie siatkówki jeszcze przed pojawieniem się objawów neurologicznych. Zastosowanie techniki STOC-T pozwala na precyzyjne monitorowanie zmian hemodynamicznych w siatkówce, co może pomóc we wczesnym wykrywaniu patologii oraz w opracowywaniu nowych metod terapii.

Przepływ krwi w siatkówce można monitorować ilościowo in vivo za pomocą przepływografii LSFG (laser speckle flowgraphy), techniki, która wytwarza kontrast angiograficzny z wariancji plamkowej, umożliwiając pomiary przepływu krwi w pełnym polu (w dowolnych jednostkach) z wysoką rozdzielczością czasową. Alternatywnie, laserowa przepływometria dopplerowska (LDF) może mierzyć przepływ krwi i średnią prędkość w jednostkach względnych, a dzięki swojemu rozszerzeniu – laserowa holografia dopplerowska (LDH) – może oszacować pulsujący przepływ siatkówki w bocznym polu widzenia (FOV) z rozdzielczością milisekundową. Wspomniane techniki nie mają możliwości wykonywania analizy sygnału na różnych głębokościach, co sprawia, że analiza przepływu naczyniówkowego jest niejasna. Korzystne byłoby analizowanie hemodynamiki naczyniówki oddzielnie od hemodynamiki wewnętrznej siatkówki i przy wysokiej rozdzielczości czasowej, na co właśnie pozwala STOC-T.

Przełomowe obserwacje i szansa na nowe opcje terapeutyczne

Celem przeprowadzonych badań była implementacja opracowanej i rozwijanej wcześniej przez naukowców z ICTER techniki STOC-T do monitorowania mikrokrążenia siatkówki oraz sprzężenia neuronalno-naczyniowego (NVC). Teraz udało się uzyskać szczegółowe obrazy różnych warstw siatkówki myszy, takich jak warstwa nerwowo-włóknista (NFL), warstwa splotowa wewnętrzna (IPL), połączenie wewnętrznych i zewnętrznych segmentów fotoreceptorów (IS/OS) oraz naczyniówka. Obrazy te pozwalają na obserwację zarówno większych naczyń krwionośnych na powierzchni, jak i bardziej złożonej sieci kapilarów w głębszych warstwach, takich jak IPL.

Analiza amplitudy sygnału STOC-T pozwoliła na rozróżnienie pulsacji naczyń tętniczych i żylnych w siatkówce myszy. W szczególności odkryto, że pulsacja w naczyniach żylnych jest opóźniona o średnio 29 milisekund w stosunku do tętnic, co umożliwia identyfikację różnic fazowych pomiędzy tymi naczyniami. To opóźnienie w czasie pulsacji między tętnicami i żyłami jest kluczowe dla zrozumienia różnych ról, jakie te naczynia odgrywają w mikrokrążeniu. STOC-T pozwala na śledzenie przemieszczenia tkanek spowodowanego falą tętna podczas jej przemieszczania się przez warstwy siatkówki. Te mikroruchy są mierzone w nanometrach i obserwowane głównie wokół tętnic i żył, z amplitudami modulacji w zakresie od 100 do 150 nanometrów.

Pomiar prędkości fali tętna krwi (0,35 mm/s) w kapilarach warstwy splotowej zewnętrznej (OPL) i przesunięć tkanek wywołanych pulsacją naczyń (do 150 nm) dostarczył danych o właściwościach biomechanicznych różnych warstw siatkówki. Ta analiza wykazała różnice w odpowiedzi biomechanicznej na pulsację między warstwami, co jest szczególnie wartościowe w badaniach nad NVC. Chociaż system napotyka ograniczenia w rejestrowaniu prędkości fali tętna w większych naczyniach ze względu na pole widzenia i długość fali tętna, pozostaje on wysoce skuteczny w analizie przepływu krwi w naczyniach włosowatych.

Mapowanie przesunięć tkanek w czasie, spowodowane pulsacją naczyń, ujawniło, że warstwy siatkówki wykazują periodyczne rozszerzanie i kurczenie się synchronizowane z pulsacją naczyń. Obserwacje te, o amplitudzie rzędu 100-150 nm, dostarczają ważnych informacji o elastyczności tkanek i właściwościach biomechanicznych siatkówki, umożliwiając dalsze badania nad chorobami neurodegeneracyjnymi, w których zachowanie mikrokrążenia i elastyczności naczyń może być zaburzone.

Nowa jakość w obrazowaniu hemodynamiki oka

Badania przeprowadzone z wykorzystaniem techniki STOC-T dostarczyły szczegółowych danych na temat hemodynamiki oraz biomechaniki siatkówki myszy, co otwiera nowe perspektywy diagnostyczne i terapeutyczne. Możliwość nieinwazyjnego monitorowania przepływu krwi w siatkówce oraz precyzyjnej analizy różnic fazowych między pulsacjami żylnymi i tętniczymi może być kluczowa w wykrywaniu i leczeniu wielu chorób neurologicznych i okulistycznych. Mikrokrążenie oka, będące jak ukryta autostrada zaopatrująca siatkówkę w tlen i składniki odżywcze, jest kluczowe nie tylko dla zdrowia oczu, ale także kondycji całego układu nerwowego.

Publikacja ta jest wynikiem owocnej współpracy trzech grup ICTER: POB, IDoc oraz OBi, co podkreśla jej interdyscyplinarny charakter. Zespoły te, łącząc swoje unikalne doświadczenia i analizy, stworzyły fundamenty dla nowatorskich rozwiązań, opisanych w publikacji. Takie połączenie wiedzy z różnych obszarów badawczych stanowi kluczowy element w poszukiwaniu innowacyjnych odpowiedzi na współczesne wyzwania, co jest jednym z filarów ICTER.

Autorzy pracy „In vivo volumetric analysis of retinal vascular hemodynamics in mice with spatio-temporal optical coherence tomography”: Piotr Węgrzyn, Wiktor Kulesza, Maciej Wielgo, Sławomir Tomczewski, Anna Galińska, Bartłomiej Bałamut, Katarzyna Kordecka, Onur Cetinkaya, Andrzej Foik, Robert J. Zawadzki, Dawid Borycki, Maciej Wojtkowski, Andrea Curatolo.

Autor notki prasowej: red. naukowy Marcin Powęska.

Zdjęcia przedstawiają pierwszego autora artykułu, Piotra Węgrzyna. Fotograf: dr Karol Karnowski.

18.11.2024

Strategiczne wytyczne i plany na przyszłość: posiedzenie Międzynarodowego Komitetu Naukowego ICTER w 2024 r.   

W dniu 8 listopada 2024 r. w siedzibie ICTER w Warszawie odbyło się posiedzenie Międzynarodowego Komitetu Naukowego (MKN). Spotkanie, któremu przewodniczył prof. Olaf Strauss z Charité z Universitätsmedizin Berlin, zgromadziło członków MKN, których strategiczne rekomendacje są drogowskazami przy kształtowaniu kierunków badań i działaności ICTER. MKN reprezentowali Wiceprzewodnicząca prof. Francesca Fanelli (Università degli Studi di Modena e Reggio Emilia), prof. Arie Lev Gruzman (Bar-Ilan University), prof. Karl-Wilhelm Koch (Carl von Ossietzky University of Oldenburg), prof. Pablo Artal (Universidad de Murcia), prof. James Bainbridge (UCL Institute of Ophthalmology), prof. Majlinda Lako (Newcastle University), dr Georgios Skretas (BSRC Alexander Fleming) oraz dr Henri Leinonen (University of Eastern Finland). Dyrektor ICTER prof. dr hab. Maciej Wojtkowski oficjalnie powitał nowych członków ISC z nominacjami na kadencję 2024-2028. 

Porządek obrad obejmował kluczowe tematy, Dyrektor Zarządzająca Anna Pawlus nakreśliła strukturę organizacyjną ICTER i obowiązki MKN, a następnie prof. Christophe Gorecki przedstawił prezentacje na temat rozwoju ICTER jako centrum doskonałości w ramach projektu Teaming for Excellence, a dyrektor Adam Kubas przedstawił najnowsze informacje na temat nowego budynku ICTER w kampusie Instytutu Chemii Fizycznej PAN. Dr Anna Przybyło-Józefowicz, wicedyrektor ds. współpracy międzynarodowej, przedstawiła wydarzenia i konferencje, które odbędą się w 2025 r., w szczególności obchody 25-lecia technologii SdOCT oraz drugą edycję konferencji CRATER.

Podczas całodniowego spotkania obecna była obserwatorka z ramienia Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, dr Anna Skarżyńska, która zapewniła przejrzysty przebieg narad. 

Po południu odbył się drugi etap rekrutacji na stanowisko Lidera Grupy w ramach Grupy Zintegrowanej Biologii Strukturalnej (ISB), podczas którego członkowie MKN przeprowadzili rozmowy kwalifikacyjne z kandydatami. Następnie prof. Strauss przedstawił rekomendacje komitetu oraz wskazówki dotyczące wyboru nowego kierownictwa dla tego obszaru badań. Po czym członkowie MKN wyrazili swoją opinię na temat najnowszego grantu ICTER, oceniając jego zgodność z agendą badawczą.  

Po uwagach końcowych członkowie MKN zwiedzili laboratoria ICTER, oprowadzani przez liderów grup badawczych oraz naukowców: Katarzynę Komar, Stefanię Robakiewicz, Natalię Ochocka, Lidię Wolińska-Nizioł, Annę Posłuszny, Jadwigę Milkiewicz, Annę Galińską, Karolinę Saran, Milenę Gumkowską, Bartłomieja Bałamuta, Piotra Kasprzyckiego, Adama Kurka, Piotra Nalewajko, Tomasza Gawrońskiego i Krzysztofa Gromadę. Lab toury umożliwiły członkom ISC dogłębne zapoznanie się z bieżacymi projektami, jak również sprzętem oraz pracami badawczymi prowadzonymi w laboratoriach ICTER. Praktyczne zaangażowanie pozwoliło komitetowi zobaczyć na własne oczy innowacyjne prace, które potęgują wpływ ICTER w dziedzinach badań oka, nauk o wzroku i okulistyki. 

Zdjęcia: Patricio Espinoza i Anna Pawlus.

18.11.2024

Centrum doskonałości naukowej ICTER: podpisaliśmy umowę z KE

Jak rozwijać technologię, aby pomóc pacjentom w szybszym dostępie do specjalistycznej pomocy okulistycznej? Polscy badacze z centrum naukowego ICTER, którzy szukają odpowiedzi na to pytanie, już 1 stycznia 2025 roku oficjalnie połączą siły z Francuzami i Brytyjczykami. Dyrektor Instytutu Chemii Fizycznej PAN (IChF) dr hab. Adam Kubas podpisał z Komisją Europejską umowę o dofinansowanie projektu „Teaming for Excellence”. To efekt wielomiesięcznej pracy zespołu ICTER, który jest częścią IChF.

– Ten projekt to kamień milowy, który pozwoli stworzyć w ICTER centrum doskonałości naukowej i badawczej. Umożliwi nam to przetestowanie i wprowadzenie na rynek naszych najnowocześniejszych technologii. Dzięki temu zwiększymy też naszą widoczność i wzmocnimy zarówno międzynarodowe, jak i lokalne partnerstwa. To sprawia, że ICTER ma szansę wywrzeć trwały wpływ na innowacje w okulistyce w Polsce i poza nią – podkreśla prof. Maciej Wojtkowski, który zarządza centrum naukowym ICTER.

Prestiżowy grant w programie Teaming for Excellence” w Horyzoncie Europa zagwarantował badaczom finansowanie w wysokości 30 mln euro, z czego 15 mln euro stanowią środki Komisji Europejskiej, a dodatkowe równoważne finansowanie komplementarne pochodzi od Fundacji na rzecz Nauki Polskiej i Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Teoria połączona z praktyką

Dziś naukowcy w ICTER łączą wiedzę z zakresu fizyki, biologii, chemii, inżynierii i medycyny. Dzięki współpracy z Institute of Ophthalomogy z University College London oraz Institut de la Vision przy Sorbonne Université badacze nie tylko będą w stanie usprawnić przepływ wiedzy i doświadczeń pomiędzy najważniejszymi ośrodkami badań oczu, ale także zyskają lepszą możliwość testowania nowych rozwiązań. Warszawskie centrum doskonałości naukowej ICTER będzie miejscem, w którym nauka spotka się z praktyką, a badania będą przekształcane są w konkretne rozwiązania medyczne.

ICTER razem z partnerami już teraz rozpoczął budowę widoczności projektu, tak w środowisku naukowym, jak i wśród organizacji, które wsparły zespół na etapie aplikowania o grant. Te działania to pierwszy krok w kierunku budowy społeczności organizacji i osób zaangażowanych w walkę o zdrowie oczu pacjentów. Taka sieć przyspieszy wdrażanie nowych technologii i zagwarantuje, że zespoły badawcze będą zawsze blisko potrzeb okulistów. Dzięki temu ICTER będzie miał pewność, że technologie, nad którymi pracuje, będą skutecznie wspierać pracowników medycznych.

Technologia na ratunek okulistom 

Takie tropy są podstawą pracy naukowców. Badacze analizują problemy, które blokują rozwój okulistyki, a następnie sprawdzają, czy poziom dostępnych dziś rozwiązań technologicznych jest w stanie przyjść z pomocą. W swoich urządzeniach wykorzystują na przykład nowoczesne metody naświetlania oka, kamery nagrywające nawet 60 tys. klatek na sekundę, ale też rozwiązania sztucznej inteligencji, które pozwalają niezwykle szybko analizować pracę oka.

Jedną z technologii, która opuszcza już laboratoria ICTER jest STOC-T. Zbudowany dzięki niej sprzęt pozwoli szybciej i skuteczniej diagnozować takie choroby jak jaskra, zwyrodnienie plamki żółtej czy retinopatia cukrzycowa. Możliwość postawienia diagnozy na wcześniejszym etapie rozwoju choroby jest tak ważna, ponieważ w Polsce na jednego lekarza okulistę przypada około 10 tys. pacjentów. Według danych Narodowego Funduszu Zdrowia na koniec II kwartału 2024 roku w kolejce do poradni okulistycznej czekało ponad 470 tysięcy Polaków – to tyle osób, ilu mieszkańców liczy cały Gdańsk.

23.10.2024

Klucz do niewidzialnego świata znaleziony. Naukowcy z ICTER rozszyfrowali widzenie dwufotonowe

Widzenie dwufotonowe to nowatorska metoda, która niesie ogromny potencjał dla przyszłości diagnostyki okulistycznej. Choć wyróżnia się wieloma zaletami, wymaga doskonalenia w kluczowych obszarach. Naukowcy z ICTER zrobili krok naprzód, usprawniając tę technologię i otwierając nowe perspektywy w medycynie oka.

Wyobraź sobie, że zamiast oglądać obraz przez soczewkę, spoglądasz przez kalejdoskop, który skupia niewidzialne światło, by uzyskać nową gamę barw. Foton, ten efemeryczny posłaniec światła, zazwyczaj występuje solo, lecz tu pojawia w duecie, co jest podstawą widzenia dwufotonowego. To niezwykłe zjawisko, w którym ludzkie oko, zamiast postrzegać tradycyjne światło, odbiera impulsy laserów podczerwonych, stanowiące wrota do niewidzialnego świata.

Ale kluczem do nich jest zmierzenie jasności bodźców dwufotonowych, co do tej pory było możliwe tylko w przypadku światła widzialnego. Naukowcy ICTER dokonali przełomu i określili wartość luminancji dla podczerwieni przy użyciu jednostek fotometrycznych (cd/m2). Dzięki temu podejściu możliwe było powiązanie luminacji bodźców dwufotonowych z nową wielkością fizyczną związaną z postrzeganą jasnością: dwufotonowym natężeniem oświetlenia siatkówki.

Badania przeprowadzone przez naukowców z Międzynarodowego Centrum Badań Oka (ICTER) z udziałem doktorantki Oliwii Kaczkoś, dr inż. Katarzynę Komar i prof. Macieja Wojtkowskiego wykazały, że luminacja dwufotonowego bodźca może osiągnąć prawie 670 cd/m2 w bezpiecznym zakresie mocy lasera dla oka. Efektem jest praca pt. „Method for the determination of the luminance of two-photon vision stimuli” opublikowana w czasopiśmie Biomedical Optics Express.

Od lewej: Oliwia Kaczkoś oraz dr Katarzyna Komar. Zdjęcie: dr Karol Karnowski.

Zobaczyć niewidzialny świat

Ludzkie oko jest w stanie odbierać bodźce z otaczającego świata w postaci fal elektromagnetycznych w zakresie od ok. 380 nm do 780 nm (od fioletu do czerwieni). Fale poza tym zakresem, takie jak podczerwień (powyżej 780 nm) i ultrafiolet (poniżej 380 nm), są dla nas niewidoczne bez specjalnych urządzeń, choć mogą oddziaływać na zmysły w inny sposób.

Każdy proces widzenia przebiega tę samą drogę, gdy foton światła widzialnego zostaje zaabsorbowany przez pigment wzrokowy fotoreceptora w siatkówce (światłoczułej części oka). To zdarzenie inicjuje szereg reakcji chemicznych, w wyniku których kwant światła jest zamieniany na sygnał elektryczny, przetwarzany w mózgu.

Widzenie dwufotonowe jest zjawiskiem, w którym oko ludzkie jest w stanie postrzegać ultrakrótkie impulsy laserów podczerwonych o długości fali w zakresie 800-1300 nm dzięki absorpcji dwóch fotonów. Proces ten powoduje izomeryzację pigmentów wzrokowych, co prowadzi do percepcji światła o długości fali odpowiadającej połowie fali podczerwonej. Mimo że lasery te znajdują się poza widzialnym zakresem spektrum, ich wpływ na pigmenty wzrokowe umożliwia widzenie światła podczerwonego w postaci różnych kolorów.

Widzenie dwufotonowe różni się od jednofotonowego przede wszystkim sposobem absorpcji światła. W widzeniu jednofotonowym każdy foton o określonej energii jest absorbowany przez cząsteczki w oku, co pozwala na percepcję światła w widzialnym zakresie. W widzeniu dwufotonowym natomiast dwa fotony o dwukrotnie mniejszej energii są jednocześnie absorbowane przez pigmenty wzrokowe, co prowadzi do percepcji światła o połowie długości fali, które teoretycznie nie powinno być widoczne.

Co więcej, jasność bodźca dwufotonowego zmienia się wraz z kwadratem mocy promieniowania optycznego, a więc światło rozproszone w oku nie będzie postrzegane. Jasność zależy również od zogniskowania wiązki na siatkówce obserwatora – odbierane bodźce są ostrzejsze i o lepszym kontraście niż w przypadku „normalnego”, jednofotonowego widzenia.

Naukowcy ICTER od dawna badają zjawisko widzenia dwufotonowego, jako pierwsi na świecie je opisali, a teraz dokonali kolejnego przełomowego odkrycia.

Oliwia Kaczkoś. Zdjęcie: dr Karol Karnowski.

Nowatorska metoda określania jasności bodźców dwufotonowych

Widzenie dwufotonowe wykazuje potencjał w dwóch kluczowych obszarach: diagnostyce medycznej oraz rzeczywistości wirtualnej/rozszerzonej (VR/AR). Może być wykorzystane do zaawansowanych badań diagnostycznych, szczególnie w neurologii i okulistyce, gdzie impulsy podczerwone pozwalają na bezpieczne monitorowanie funkcji wzrokowych bez konieczności użycia światła widzialnego. Z drugiej strony, zjawisko to umożliwia tworzenie nowych, realistycznych doznań wizualnych poprzez manipulowanie bodźcami świetlnymi z zakresu podczerwieni, otwierając nowe możliwości w interakcji z obrazami wirtualnymi (VR/AR).

Wszystkie przyszłe zastosowania tego zjawiska wymagają znajomości luminacji bodźców dwufotonowych, ale funkcja względnej czułości oka V(λ) poza zakresem widzialnym jest nieznana. Konieczne jest niestandardowe podejście do kwantyfikacji luminancji bodźców dwufotonowych z użyciem podczerwieni – co właśnie zrobili naukowcy z ICTER.

Przedstawiona w artykule metoda umożliwiła wyrażenie jasności bodźców dwufotonowych w jednostkach fotometrycznych. Dzięki przeprowadzonym pomiarom, naukowcy byli w stanie wykazać związek między mocą wiązki podczerwieni a mocą wiązki widzialnej, która została subiektywnie dostosowana tak, aby obie były postrzegane jako mające tę samą luminancję. Korzystając z zależności między gęstością mocy lasera VIS a luminancją rzutowanych bodźców, udało się określić subiektywną luminancję bodźców podczerwonych przy użyciu jednostek fotometrycznych (cd/m2). Wyniki te podkreślają nieliniową naturę widzenia dwufotonowego, co jest zgodne z poprzednimi badaniami.

– Celem badania było opracowanie powtarzalnej metody do określenia jasności bodźców dla widzenia dwufotonowego. Standardowe metody nie pozwalają zrobić tego poza widzialnym spektrum światła, ale nasze badania otwierają drzwi do realizacji tego celu, co jest niezbędne do dalszych badań i rozwoju zastosowań tego zjawiska w diagnostyce medycznej oraz technologiach rozszerzonej (AR) i wirtualnej rzeczywistości (VR). Nowe podejście umożliwi także porównanie jasności bodźców dwufotonowych z tradycyjnymi wyświetlaczami bazującymi na standardowym, jednofotonowym widzeniu – mówi Oliwia Kaczkoś, doktorantka ICTER i optometrystka, główna autorka badań.

Od lewej: dr Katarzyna Komar oraz Oliwia Kaczkoś. Zdjęcie: dr Karol Karnowski.

Platforma dla kolejnych odkryć

Efektem badań jest zaproponowanie zupełnie nowej wielkości fizycznej, nazwanej dwufotonowym natężeniem oświetlenia siatkówki (ang. two-photon retinal illumination), która jest odpowiednia do opisu układów emitujących bodźce dwufotonowe. Związek ten umożliwił przewidywanie wartości luminancji bodźców dwufotonowych, które mogłyby osiągnąć 670 cd/m2 w bezpiecznym zakresie mocy lasera dla ludzkiego oka bez korekcji optyką adaptacyjną (AO).

Co więcej, naukowcy z ICTER udokumentowali dwukrotnie lepszą powtarzalność dla pomiarów wykonanych na tle o luminancji 10 cd/m2. Jest to kluczowe dla rozwoju przyszłych technologii, takich jak dwufotonowe wyświetlacze na siatkówce, które mogą być stosowane w okularach rozszerzonej rzeczywistości (AR) lub w zaawansowanych narzędziach diagnostycznych, takich jak mikroperymetria dwufotonowa.

Autorzy pracy „Method for determination of luminance of two-photon vision stimuli”: Oliwia Kaczkoś, Agnieszka Zielińska, Jacek Pniewski, Maciej Wojtkowski i Katarzyna Komar.

Autor notki prasowej: Marcin Powęska.

Zdjęcia: dr Karol Karnowski.


ICTER, czyli International Centre for Translational Eye Research (polskie tłumaczenie: Międzynarodowe Centrum Badań Oka) to ośrodek naukowo-badawczy działający przy Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (IChF) z siedzibą w Warszawie. ICTER powstał w 2019 r. celu rozwinięcia nowoczesnych technologii wspierających diagnostykę i terapię chorób oczu, w oparciu o finansowanie z programu Międzynarodowe Agendy Badawcze Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej – Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Obecnie ICTER realizuje grant MAB FENG Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej. W 2024 r. IChF zdobył prestiżowy grant w ramach programu Teaming for Excellence / WIDERA Horyzontu Europa, co umożliwi rozwój jednostki ICTER do rangi europejskiego centrum doskonałości. Strona: www.icter.pl

25.06.2024

Nowy sposób monitorowania mikrokrążenia oka. Spektralna laserowa holografia dopplerowska (MLDH) w przestrzenno – czasowej tomografii optycznej OCT (STOC-T)

Aby oczy działały prawidłowo, muszą być odpowiednio ukrwione, a występowanie nieprawidłowości w obrębie mikrokrążenia może świadczyć o dysfunkcjach w innych tętnicach, które są trudne w badaniu. Naukowcy z Międzynarodowego Centrum Badań Oka ICTER, działającego przy Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk,  po raz pierwszy wykorzystali spektralną laserową holografię dopplerowską do oceny przepływu krwi w różnych warstwach ludzkiej siatkówki in vivo, co może mieć realny wpływ na diagnostykę zaburzeń krążenia.

Przestrzenno – czasowa tomografia optyczna OCT (STOC-T) to nowatorska metoda szybkiego i wolnego od aberracji trójwymiarowego obrazowania siatkówki in vivo. W poprzednich badaniach naukowcy ICTER wykorzystali światłowód wielomodowy, czyli taki, który na swoim końcu emituje kilkaset niepowtarzających się wzorów przestrzennych w przekroju wiązki (tzw. modów poprzecznych) do uzyskania setek obrazów OCT, które po dodaniu do siebie redukują niepożądane efekty, m.in. szum plamkowy.

Okazuje się, że zbiór danych uzyskany podczas badania STOC-T można przetwarzać w taki sposób, aby ujawnić przepływ krwi w ludzkiej siatkówce. Klasycznie, wizualizacja naczyń krwionośnych wymaga con najmniej dwóch wolumenów. Ich odjęcie od siebie pozwala wyznaczyć woksele, których natężenie uległo zmianie w czasie pomiaru, a stąd generuje się obrazy naczyń krwionośnych. Jednak takie podejście wymaga bardzo szybkich czasów repetycji, które nie są dostępne w STOC-T. Aby rozwiązać ten problem, naukowcy ICTER opracowali nową metodę, zwaną spektralną laserowa holografią dopplerowska (MLDH), która pozwala generować obrazy przepływów z jednego wolumenu, co może zrewolucjonizować sposób monitorowania nie tylko mikrokrążenia oka, ale i kondycji całego organizmu.

Badania zostały przeprowadzone przez Dawida Boryckiego, Egidijusa Auksoriusa, Piotra Węgrzyna, Kamila Liżewskiego, Sławomira Tomczewskiego, Karola Karnowskiego i Macieja Wojtkowskiego z ICTER, a wyniki opublikowano w czasopiśmie Biocybernetics and Biomedical Engineering w pracy zatytułowanej „Multiwavelength laser doppler holography (MLDH) in spatiotemporal optical coherence tomography (STOC-T)„.

Czym jest mikrokrążenie?

Mikrokrążenie to część układu sercowo-naczyniowego, znajdująca się między układem tętniczym a żylnym. Na mikrokrążenie składają się naczynia o średnicy mniejszej niż 150 μm, nazywane kapilarami. Elementy tętnicze i żylne są łączone przez „mosty” zwane metarteriolami, od których to odchodzi część naczyń włosowatych. Zawierają one tzw. zwieracze przedwłośniczkowe, które regulują przepływ krwi przez włośniczki. Zadaniem mikrokrążenia jest dostarczanie substancji odżywczych, wymiana gazów i metabolitów, a także regulacja procesów termicznych i humoralnych.

Dzięki swojej unikatowej dostępności, tętnice siatkówki umożliwiają łatwą ocenę wcześnie pojawiających się zmian naczyniowych in vivo. Zmiany w mikrokrążeniu siatkówki oznaczają globalne zmiany w układzie krążenia, a więc i potencjalne zaburzenia kardiologiczne. Dodatkowo zmiany patologiczne stwierdzane podczas oceny mikrokrążenia siatkówkowego są jednymi z pierwszych oznak uszkodzenia narządowego, które mogą poprzedzać np. proteinurię.

Siatkówka jest unaczyniona przez dwa systemy naczyniowe: naczyniówkę, która zaopatruje przede wszystkim czopki i pręciki; a także tętnicę środkową siatkówki, głównie odżywiającą tkankę nerwową w warstwach wewnętrznych. Oba systemy różnią się pod względem wartości przepływu krwi, który jest znacznie wyższy w naczyniówce niż w naczyniach siatkówki. Co więcej, w naczyniówce występują również istotnie niższe różnice w utlenowaniu krwi między naczyniami tętniczymi i żylnymi. Oceniając mikrokrążenie siatkówkowe bardzo ważne jest dokładne określenie miejsca pomiaru.

Już od czasów wynalezienia pierwszego oftalmoskopu w 1851 r. przez Helmholtza wykonuje się ocenę dna oka. Mimo iż było to badanie mało dokładne, pozwalało w niewielkim stopniu ocenić uszkodzenie mikrokrążenia siatkówkowego w przebiegu różnych chorób. W 1939 r. przedstawiono choćby 4-stopniową klasyfikację angiopatii nadciśnieniowej i związek między kolejnymi stadiami naczyń siatkówki a zwiększonym ryzykiem zdarzenia sercowo-naczyniowego.

Badania naczyń siatkówki przeszły ogromną rewolucję, zauważalną zwłaszcza w ostatnich 30 latach. Obecnie do dyspozycji jest wiele narzędzi umożliwiających ocenę średnicy naczynia, grubości jego ściany czy prędkości przepływu krwi na podstawie oceny przepływających erytrocytów lub leukocytów. Właśnie pojawiła się kolejna.

Laserowa przepływometria dopplerowska i jej modyfikacje

Jedną z pierwszych nieinwazyjnych metod oceny mikrokrążenia siatkówki była laserowa przepływometria dopplerowska (LDF). Na początku lat 80. ubiegłego wieku rozpoczęto jej powszechniejsze wykorzystywanie w badaniach przepływów w tkankach i narządach. W metodzie tej wykorzystuje się laser helowo-neonowy o długości fali 632,8 nm.

Światło odbija się od przemieszczających się w naczyniach erytrocytów oraz stałej, nieruchomej powierzchni skóry. Wyniki LDF są przedstawiane jako wartości przepływu erytrocytów wyrażone w arbitralnych jednostkach perfuzji (PU), gdyż nie ma możliwości kalibracji pomiaru do jednostek fizjologicznych. Nie jest to metoda idealna, bo zakłada, że badany obszar powinien pozostawać w całkowitym bezruchu, w przeciwnym razie powstaną artefakty, które wpływają na wynik.

Rozwinięciem LDF jest skaningowa laserowa przepływometria dopplerowska (SLDF), która pozwala nie tylko na ocenę parametrów mikrokrążenia siatkówki, ale także morfologii samych tętniczek. Z kolei laserowa dopplerowska przepływometria dwukierunkowa (BLDV) polega na całkowitej ocenie prędkości przepływu erytrocytów w siatkówce.

Widmo Dopplera lasera można rozłożyć w celu uzyskania rozkładu prędkości poruszających się komórek. Niedawno zastosowano podobne podejście, aby uzyskać wizualizację obrazów przepływu krwi w ludzkiej siatkówce in vivo z rozdzielczością prędkości. W tym celu wprowadzono i zastosowano laserową holografię dopplerowską (LDH), w której przesunięte dopplerowskie pole optyczne, rozproszone wstecz z siatkówki, jest wykrywane za pomocą holograficznego lub interferometrycznego układu optycznego pełnego pola.

Nowa technika do obrazowania mikrokrążenia oka

Zarówno LDF, jak i LDH wykorzystują światło o stałej długości fali. Z tego powodu obie techniki w swojej pierwotnej realizacji nie dostarczają szczegółowej informacji o przepływie krwi zakodowanej w polu optycznym, które zmienia się w czasie pod wpływem ruchu. Bardzo ciekawym podejściem jest połączenie dwuwiązkowego Dopplera z tomografią optyczną OCT, która umożliwia obrazowanie i ocenę warstw siatkówki. To z kolei pozwala na jednoczesną ocenę prędkości i przepływu krwi w naczyniach siatkówki.

Naukowcy ICTER niedawno wykazali, że stosując przestrzenną modulację fazy padającego światła, można zmniejszyć spójność przestrzenną lasera. Stosując technikę zwaną przestrzenno – czasową tomografią optyczną OCT (STOC-T) możliwe jest uzyskanie wielu różnych obrazów OCT, które po uśrednieniu pozwalają na usunięcie szumów i zniekształceń. Takie podejście pozwala na obrazowanie naczyniówki in vivo z dużą rozdzielczością przestrzenną.

Okazuje się, że te sam zestaw danych można również wykorzystać do wyodrębnienia dynamicznych obrazów przepływu krwi w ludzkiej siatkówce. Poszczególne dwuwymiarowe obrazy STOC-T, po odpowiedniej korekcji cyfrowej, można wykorzystać do zwiększenia rozdzielczości czasowej i uzyskania obrazów przepływów. Teraz zespół kierowany przez dr Dawida Boryckiego opracował i przetestował nowatorską metodę wykorzystującą tomografię STOC-T do poprawy wizualizacji przepływu krwi w ludzkiej siatkówce in vivo za pomocą tzw. spektralnej laserowej holografii dopplerowskiej (MLDH). Łączy ona przepływometrię laserową z holograficzną detekcją spektralną, pozwalając na nieinwazyjną wizualizację i ocenę ilościową przepływu krwi w różnych warstwach siatkówki. Jest to możliwe przy dużych prędkościach przepływu krwinek i z zachowaniem wysokiej rozdzielczości. Takie połączone podejście umożliwia efektywną ocenę mikrokrążenia oka, a docelowo także ekstrapolację uzyskanych wyników na cały układ krążenia.

– Nasza metoda umożliwia pozyskiwanie dwuwymiarowych obrazów przepływu krwi en face ze stosu obrazów interferometrycznych o różnych długościach fali zarejestrowanych w czasie ~8,5 ms. Czas ten jest porównywalny z czasem potrzebnym w przypadku konwencjonalnej tomografii optycznej OCT (przy założeniu częstotliwości skanowania 100 kHz) do zarejestrowania pary powtarzanych skanów przekrojów poprzecznych, z których można uzyskać jednowymiarowy obraz przepływu krwi – mówi dr Dawid Borycki z ICTER, jeden z autorów nowo opublikowanej pracy.

Warto dodać, że wdrożenie MLDH nie wymaga żadnej modyfikacji standardowego protokołu tomografii STOC-T, ponieważ metoda ta wykorzystuje informacje o przepływie krwi z tego samego zbioru danych. W związku z tym MLDH można traktować jako cenne rozszerzenie tomografii STOC-T, które daje pełniejszy obraz tego, co dzieje się w naszej siatkówce.

Autor: red. naukowy Marcin Powęska.

Publikacja:

Autorzy pracy „Multiwavelength laser doppler holography (MLDH) in spatiotemporal optical coherence tomography (STOC-T)”: dr Dawid Borycki, dr Egidijus Auksorius, Piotr Węgrzyn, dr inż. Kamil Liżewski, dr inż. Sławomir Tomczewski, dr Karol Karnowski i prof. Maciej Wojtkowski.

Opis zdjęcia:

Natura powtarza wzory w najbardziej nieoczekiwanych, a jednocześnie zwyczajnych miejscach. Podobnie jak skomplikowana sieć naczyń krwionośnych w ludzkim oku, gałęzie drzew w parku tworzą hipnotyzujące wzory. Na tym zdjęciu Dawid, pierwszy autor naszego najnowszego artykułu na temat obrazowania naczyń krwionośnych siatkówki, podziwia naturalne piękno pobliskich drzew.

Zdjęcia: dr Karol Karnowski.

24.06.2024

ICTER zmienia się w Centrum Doskonałości! Konkurs „Teaming for Excellence” w ramach Horyzontu Europa rozstrzygnięty

Międzynarodowe Centrum Badań Oka (ICTER) znalazło się w gronie laureatów prestiżowego konkursu „Teaming for Excellence” w Horyzoncie Europa (HE). Finansowanie pozwoli utworzyć Centrum Doskonałości, a dotychczasowa misja ICTER – tworzenie nowoczesnych okulistycznych narzędzi diagnostycznych i walka z chorobami wzroku dotykającymi ponad 250 mln ludzi na świecie – będzie realizowana na większą skalę.

Instytut Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (IChF) w ramach Translational Research and Innovation in Ophthalmology Vision – Centre of Excellence (TRIO-VI CoE) podniesie do rangi Centrum Doskonałości Naukowej istniejącą podjednostkę Międzynarodowe Centrum Badań Oka (ICTER). Nowe Centrum Doskonałości Naukowej będzie działać w Warszawie i powstanie we współpracy z partnerami strategicznymi: Institute of Ophthalomogy z University College London i Institut de la Vision przy Sorbonne Université. ICTER CoE będzie kontynuować dotychczasową misję Centrum, jaką jest rozwój nowych technologii prowadzących do opracowania nowych metod leczenia oczu w zakresie chirurgii minimalnie inwazyjnej, biochemicznej kontroli maszynerii białek, naprawy genetycznej w chorobach dziedzicznych oraz inżynierii tkankowej. Pracujemy również nad rozwojem obrazowania optycznego i najnowocześniejszych technologii robotycznych wspomagających chirurgię oka i dostarczanie leków. Kierownikiem projektu jest prof. dr hab. Maciej Wojtkowski, który niemal 25 lat temu zbudował pierwszy laboratoryjny układ do badania siatkówki i zmienił paradygmat obrazowania oka.

ICTER CoE stanowi milowy krok, mający na celu uwolnienie pełnego potencjału naukowego i komercjalizacyjnego dotychczasowego centrum ICTER oraz intensyfikację jego wpływu na społeczeństwo, naukę, edukację i zdrowie poprzez przyspieszenie wprowadzania terapii i nowych rozwiązań w ochronie wzroku. Projekt stanowi odpowiedź na rosnący w skali globalnej problem zdrowotny związany z chorobami wzroku – brak wczesnej diagnostyki dla wielu schorzeń, brak skutecznych terapii spowalniających progresję choroby i – co najważniejsze – brak skutecznych metod przywracających wzrok. Ambitnym celem ICTER CoE jest dołożenie swojej cegiełki do przekroczenia każdej z wymienionych barier, poprawy komfortu życia pacjentów i zmniejszenie obciążeń dla krajowych systemów opieki zdrowotnej.

Nadrzędnym celem naukowym ICTER CoE jest dogłębne zbadanie dynamiki i plastyczności ludzkiego oka, co przełoży się na opracowanie nowych terapii i narzędzi diagnostycznych. Do najważniejszych wyzwań stojących przed ICTER CoE należą:

  • stworzenie nowoczesnych metod obrazowania optycznego oka oraz narzędzi diagnostycznych do praktyki okulistycznej;
  • rozszyfrowanie mechanizmów powstawania chorób oczu – zarówno rzadkich, jak i powszechnie występujących;
  • opracowanie terapii genowych i alternatywnych metod leczenia istniejących zaburzeń wzroku;
  • edukacja i szkolenie młodych naukowców oraz lekarzy;
  • utworzenie wirtualnej kliniki okulistycznej;
  • intensywna współpraca z otoczeniem zewnętrznym: ośrodkami akademickimi i naukowo-badawczymi, klinikami okulistycznymi, organizacjami pacjentów oraz szeroko rozumianym biznesem.

Centra Doskonałości to sposób na rozwój najlepszych instytutów badawczych

Tworzenie nowych lub ulepszanie już istniejących Centrów Doskonałości to skuteczny instrument włączania polskich placówek naukowo-badawczych do światowej elity. W naszym kraju do tej pory działają 4 projekty realizowane w ramach programu „Teaming for Excellence”, a teraz dołączają kolejne trzy. Obok ICTER, finansowanie otrzymało także Centrum Astronomiczne im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk (Astrocent Plus) oraz Sieć Badawcza Łukasiewicz – PORT Polski Ośrodek Rozwoju Technologii (P4Health). Polska jest jedynym krajem, który w tym prestiżowym konkursie otrzymał dofinansowanie aż trzech projektów.

Każdy z projektów będzie trwał 6 lat i otrzyma grant z Programu Ramowego Horyzont Europa w wysokości 15 mln euro. Środki Komisji Europejskiej zostaną uzupełnione przez Fundację na Rzecz Nauki Polskiej w ramach programu MAB FENG (8 mln euro) oraz przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (7 mln euro).

Gratulujemy pozostałym laureatom konkursu i nie możemy doczekać się sukcesów tworzonych Centrów Doskonałości.

Autor: red. naukowy Marcin Powęska.

06.06.2024

Technika f-ORG wykryje najmniejsze zmiany w ludzkich fotoreceptorach – nowa publikacja w Optics Letters

Fotoreceptory są podstawowym elementem składowym całego procesu widzenia. Te wyspecjalizowane komórki pochłaniające światło i uruchamiające określoną reakcję fizjologiczną w organizmie występują w dwóch odmianach: czopki (odpowiedzialne za ostre widzenie barwne) i pręciki (odpowiedzialne za czarno-białe widzenie przy słabym oświetleniu, np. po zmroku). Do prawidłowego odbierania bodźców wzrokowych i postrzegania otaczającego nas świata potrzebujemy obu, i to w dużych ilościach.

Elektroretinografia z użyciem migotania (ang. flicker electroretinography – f-ERG) jest cennym i od dziesięcioleci wykorzystywanym narzędziem do badania fizjologicznych funkcji siatkówki. Naukowcy z Międzynarodowego Centrum Badań Oka – ICTER, działającego przy Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk, poczynili ogromne postępy w pracach nad techniką będącą jej optycznym odpowiednikiem – optoretinografią z migotaniem (ang. flicker optoretinography – f-ORG) – która może zostać wykorzystana w diagnostyce niektórych zaburzeń wzroku.

Zespół naukowców złożony z Sławomira Tomczewskiego, Piotra Węgrzyna, Macieja Wojtkowskiego i Andrei Curatolo opracował metodę pozwalającą na szybki pomiar charakterystyki częstotliwościowej odpowiedzi fotoreceptorów na pobudzanie migotaniem. Praca „Chirped flicker optoretinography for in vivo characterization of human photoreceptors’ frequency response to light” została opublikowana w czasopiśmie Optics Letters.

Optoretinografia krok przed elektroretinografią

W wielu chorobach oczu istnieje złożona zależność struktura-funkcja, a nieprawidłowości fotoreceptorów często objawiają się na różnych płaszczyznach, m.in. ich wyglądzie i działaniu. Odstęp czasowy między deficytami funkcjonalnymi a odbieranymi zmianami patologicznymi oka jest zmienny i trudny do określenia, a w praktyce okulistycznej stosuje się metody psychofizyczne (np. mikroperymetrię, testy wrażliwości na światło migoczące) i elektrofizyczne (np. elektroretinografię).

Elektroretinografia (ERG) jest metodą obiektywną, lekko inwazyjną i zdolną do pomiaru potencjałów elektrycznych pochodzących z neuronów siatkówki w odpowiedzi na stymulację światłem. Technika ta udowodniła swoją skuteczność we wczesnym wykrywaniu retinopatii barwnikowej, rozwarstwienia siatkówki sprzężonego z chromosomem X oraz retinopatii cukrzycowej. W ostatnich latach wykazano, że optyczna tomografia koherencyjna – OCT (ang. Optical Coherence Tomography), pozwala wykryć niewielkie zmiany w strukturze siatkówki występujące w odpowiedzi na bodziec świetlny. To stanowiło podwaliny rozwoju optoretinografii (ORG) – czyli optycznego i bezinwazyjnego ekwiwalentu ERG.

Zespół profesora Macieja Wojtkowskiego w swoich pracach skupia się na użyciu migoczącego światła do stymulacji siatkówki (metoda f-ORG). W 2022 roku, w swojej poprzedniej publikacji na temat f-ORG zespół z ICTER pokazał, że możliwe jest wykonanie pomiarów f-ORG w szerokim zakresie częstotliwości (aż do 50 Hz) W swojej najnowszej pracy zespół badawczy z ICTER zaproponował nowe podejście do pomiarów f-ORG pozwalające na szybkie wyznaczanie charakterystyki częstotliwościowej fotoreceptorów.

– Protokół migotania ze zmienną częstotliwością chwilową połączony z odpowiednią adaptacją do światła ma dwie zalety. Z jednej strony umożliwia szybki pomiar charakterystyki częstotliwościowej odpowiedzi fotoreceptorów; z drugiej strony pozwala także na skrócenie czasu pomiędzy pomiarami poprzez uniknięcie kilkuminutowej adaptacji do ciemności – mówi dr inż. Sławomir Tomczewski z ICTER.

Ważne odkrycia dotyczące f-ORG

W standardowym podejściu uzyskanie pełnej charakterystyki częstotliwościowej odpowiedzi fotoreceptorów oka ludzkiego na migotanie wymaga dużej liczby pomiarów przy odrębnych częstotliwościach bodźców i przeprowadzenia czasochłonnego przetwarzania danych dla każdego z tych zbiorów.

Naukowcy z ICTER pokazali, że nie ma znaczących różnic między wynikami f-ORG uzyskanymi w pomiarach z odrębnymi częstotliwościami migotania, a pomiarem ze zmienną chwilową częstotliwością migotania. Implementacja f-ORG wykorzystująca zmienną chwilową częstotliwość migotania pozwala natomiast na znaczne zmniejszenie liczby pomiarów potrzebnych do scharakteryzowania odpowiedzi częstotliwościowej fotoreceptorów, drastycznie skracając czas wymagany do przeprowadzenia eksperymentów i analizy danych.

Biorąc pod uwagę ograniczoną liczbę obiektów i pomiarów, przeprowadzone badania mają charakter wstępny i wymagają rozwinięcia. Obecnie trwają pracę nad wyjaśnieniem mechanizmu zjawiska, które wykorzystuje się w ORG i jego związku z procesem widzenia. Ostatecznie nowe narzędzie rozwinięte w ICTER może dostarczyć nowy biomarker oparty na odpowiedzi częstotliwościowej do wczesnego wykrywania chorób siatkówki i monitorowania terapii z wykorzystaniem ORG.

Autor notki prasowej: Marcin Powęska.

Publikacja:

„Chirped flicker optoretinography for in vivo characterization of human photoreceptors’ frequency response to light”. Autorzy: dr inż. Sławomir Tomczewski; Piotr Węgrzyn, prof. Maciej Wojtkowski, dr Andrea Curatolo. Magazyn naukowy: Optics Letters. Vol. 49, Issue 9, str. 2461-2464 (2024). DOI: https://doi.org/10.1364/OL.514637.

Obraz: Piotr Węgrzyn & DALL-E.

20.05.2024

ICTER na Ursynowskim Festiwalu Nauki w Warszawie 23 maja – zapraszamy na warsztaty optyczne i projektowania modelu oka

Serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszych stoisk i wzięcia udziału w warsztatach, które dla Państwa przygotowaliśmy na Ursynowskim Festiwalu Nauki w najbliższy czwartek. Poniżej przedstawiamy szczegóły.

📅 Data: czwartek, 23 maja 2024
🕒 Godzina: 12:00-18:00
📍 Lokalizacja: Ursynowskie Centrum Kultury „Alternatywy”, ul. Indiry Gandhi 9, Warszawa
🚇 Transport publiczny metrem: M1, przystanek Imielin
🎫 Wstęp wolny, zapraszamy młodzież i dorosłych

𝗛𝗼𝗹 główny, parter Ursynowskiego Centrum Kultury „Alternatywy”

𝗦𝗮𝗹𝗮 𝗜𝘀𝗮𝗱𝗼𝗿𝗮 𝗜𝗜:
Warsztaty – Projektowanie modelu oka
godz. 12:15-12:45
godz. 13:00-13:30

Warsztaty – Złudzenia optyczne
godz. 14:00-14:30
godz. 14:45-15:15

𝗦𝗮𝗹𝗮 𝗠𝗮𝘁𝗲𝗷𝗸𝗼:
Warsztaty optyczne
godz. 17:00-17:30

𝗣𝗮𝗿𝗸𝗶𝗻𝗴 przy Ursynowskim Centrum Kultury „Alternatywy”

Stoisko/Warsztaty:
Wzrok – najważniejszy ze zmysłów:

– Badanie ostrości wzroku, badanie widzenia
– Plakat dot. chorób siatkówki i metody OCT
– Informacja o rozwijanych badaniach w ICTER
– Stereoskopowe i widzenie barwne

Ideą festiwalu jest popularyzacja nauki wśród młodych, ale też i starszych mieszkańców Ursynowa i Warszawy. Festiwal organizowany jest przez LXIII LO im. Lajosa Kossutha w Warszawie wraz z Dzielnicą Ursynów miasta stołecznego Warszawy.

Więcej informacji i harmonogram wydarzenia: https://ursynow.um.warszawa.pl/-/ursynowski-festiwal-nauki-3.

Mamy nadzieję, że dołącza Państwo do naszych warsztatów o najważniejszym ze zmysłów – wzroku.